Aan de noordkant van Overhoeks wordt druk gewerkt aan grote woningbouwprojecten waarvan The Bow de nieuwste aanwinst is. Ontworpen door Orange Architects die eerder het succesvolle Jonas op IJburg heeft afgeleverd.
De stad moet verdichten. Nieuwe grote bouwlocaties zoals IJburg en Havenstad zitten er voorlopig niet in. Dat perspectief schetste wethouder Reinier van Dantzig onlangs. Het is in de praktijk al zichtbaar. Het lijkt wel of elke postzegel groen wordt ingepikt door hoogbouw – neem het matig geslaagde Fibonacci aan de Panamalaan waar een boerderijtje met levende have voor werd opgeofferd. Balkons of buitenruimte, daar is op beknibbeld omdat de trein er vlak langs schiet.
Hoe verhoudt de dichtheid zich met de leefbaarheid? Met de puur menselijke behoefte om buiten te sporten of een picknickkleedje op het gazon uit te spreiden. Het wordt nog spannend, bijvoorbeeld in Overhoeks achter de ADAM-toren waar de megablokken een competitie met elkaar lijken aan te gaan. Na de ruim opgezette witte ensembles aan de IJ-oever is nu de noordkant aan de beurt, langs de Docklandweg en de oever van het Buiksloterkanaal.
Momenteel wordt de laatste hand gelegd aan The Bow van Orange Architects uit Rotterdam. Ze zijn ook de geestelijke vader van het prijswinnende complex Jonas op IJburg. Dat viel in de prijzen door een overrompelende canyon in het hart van het gebouw, bij The Bow ligt de nadruk op de buitenkant. En die mag er zijn. Het is een vloeiend, golvend, bijna duizelingwekkend ensemble van galerijen, terrassen en balkons die als pingpongbatjes uit de gevel steken. De hoeken zijn afgerond, de bovenste etages verspringen ten opzichte van elkaar.
De façades, zo schrijven de architecten, zijn een compositie van vier kleuren baksteen, met een palet dat begint met grijsbruin op de onderste verdieping en overgaat in cappuccino daarboven om bij de penthouses te eindigen in glanzend wit, De balkons en de balustrades geven The Bow een metropolitain aanzien. De horizontale lijnen (spekbanden) in de gevel doen denken aan de streamline-architectuur die met name in de Verenigde Staten in de jaren dertig en vijftig van de vorige eeuw populair was. Streamline, zo liet een expositie in het Bossche Designmuseum vorig jaar zien, suggereert snelheid en dynamiek in een ontwerp. Alsof The Box op het punt staat het zeegat uit te varen. Alleen is daar het Buiksloterkanaal te smal voor.
Door de bovenste etages terug te leggen, brengen de architecten meer daglicht in de woningen, bitter noodzakelijk in de dicht bebouwde omgeving. Bovendien ontstond zo de mogelijkheid om appartementen in verschillende groottes aan te bieden: The Bos bestaat uit 67 vrije sectorwoningen en 41 koopappartementen die variëren van 40 tot 190 vierkante meter. Met verdichten is niks mee, als de bewoners maar voldoende ruimte binnenshuis hebben.
Zoals elders op Overhoeks brengen patio’s met plantenbakken aan de noord- en zuidkant lucht en licht in de openbare ruimte. Van bovenaf gezien lijkt het complex daarom als een puzzelstuk, dat een dansje doet met de omringende blokken. Die hebben ook al een fors formaat en zijn net zo sculpturaal als The Bow. Daarmee lijkt de noordkant van Overhoeks een speels vervolg op de IJ-oevers waar de zakelijke blokken van Shell inmiddels uit de toon zijn gevallen.
Zo speels als The Bow is, zo frivool wordt ook de naastgelegen The August van Team V Architects. Hoewel nog niet klaar, zijn de langwerpige geschulpte balkons met hun glazen balustrades veelbelovend. Voor beide woningblokken geldt: je had ze wat meer ruimte gegund om er zowel binnen als buiten volop van te genieten. Dat is de keerzijde van verdichting.